zaparcia nawykowe u dzieci forum

Coraz trudniej układać dietę i posiłki dla dzieci, coraz więcej przetworzonej żywności w jadłospisie przyczynia się do przeróżnych dolegliwości. Między innymi zaparcia są częstym, uciążliwym problem. Są oczywiście środki medyczne takie jak dicopeg junior łagodnie działające, ale diety pilnować trzeba. Witam! Od około 1,5 miesiąca dokuczają mi zaparcia, od ostanich 2 tygodni boli mnie okolica kości ogonowej- mam wrażenie że to miejsce mam opuchnięte. Boli głównie kiedy siedzę, ale również przy próbach rozmasowywania. Mam wrażenie że jest to jakoś powiązane z moimi problemami z zaparciami. Śr, 13-06-2007 Forum: Zdrowie Dodatkowo co najmniej miesiąc przed odstawieniem leczenia u dziecka powinny ustąpić wszystkie objawy związane z zaburzeniami rytmu wypróżnień lub wskazujące na retencję stolca (tzw. zachowania retencyjne, np. chodzenie na palcach, kucanie, zaciskanie nóg przed próbą wypróżnienia). SPOSÓB NA ZAPARCIA U DZIECKA: najświeższe informacje, zdjęcia, video o SPOSÓB NA ZAPARCIA U DZIECKA; Domowe sposoby na zaparcia u dziecka Żółty stolec u dziecka . Żółty stolec u dziecka może mieć związek z infekcją jelitową. To powszechna dolegliwość wśród dzieci, jednakże w jej przebiegu zwykle występują także inne symptomy, głównie biegunka oraz gorączka. Zmieniona barwa kału może być ponadto oznaką alergii lub nietolerancji pokarmowych. nonton anne with an e season 3. Zaparcie u dzieci to częsty problem z jakim rodzice zgłaszają się do pediatry i gastroenterologa. W 95% przypadków zaparcie ma charakter czynnościowy i nie wymaga żadnej diagnostyki a jedynie prawidłowego (leki osmotycznie czynne – makrogole lub laktuloza) leczenia, zarówno co do dawki, jak i czasu terapii. Leczenie dietetyczne ma ograniczone znaczenie unikać także trzeba, poza szczególnymi sytuacjami, czopków, enem itp. Zaparcie jest często spotykanym problemem w populacji dziecięcej, wciąż sprawiającym lekarzom pierwszego kontaktu nieuzasadnione trudności diagnostyczno-terapeutyczne i liczne skierowania do specjalistów. Warto sobie uświadomić, że około 10–25% porad gastroenterologicznych związanych jest z zaparciem, podczas gdy w 95% przypadków zaparcie ma podłoże czynnościowe i z reguły nie wymaga porad specjalistycznych, gdyż w praktyce codziennej poszukiwanie przyczyn organicznych znajduje się na bardzo dalekim planie. Szacuje się, że zaparcie dotyczy około 3% dzieci, zaś wśród 17–40% z nich rozpoczyna się ono w 1. Zaparcie może wystąpić w każdym okresie życia. Ponad 90% noworodków urodzonych o czasie oddaje pierwszy stolec, czyli smółkę, w pierwszych 24 godzinach życia. Kolejnych niespełna 10% wypróżni się w czasie 48 godz. Noworodek, który nie oddał smółki w ciągu 48 godzin od narodzenia, musi być obserwowany w kierunku atrezji jelit, zwężenia jelita lub całkowitej jego niedrożności, choroby Hirschsprunga, niedrożności smółkowej, upośledzonej drożności odbytu. Wszystkie te przyczyny stanowią znakomitą mniejszość – główną przyczyną zaparcia jest zaparcie czynnościowe. Według kryteriów tzw. rzymskich IV z 2016 roku, by stwierdzić zaparcie czynnościowe u dzieci do 4. dziecko musi spełniać co najmniej dwie z następujących cech:POLECAMY mieć nie więcej niż 2 wypróżnienia/tydzień, wykazywać zachowania wskazujące na retencję stolca, odczuwać ból przy defekacji lub oddawać zbite stolce, oddawać stolce o znacznej średnicy, mieć wyczuwalne w odbytnicy zbite masy kałowe, dziecko kontrolujące już stolec mieć co najmniej raz na tydzień epizod popuszczania stolca, oddawać stolce zatykające muszlę klozetową. Z kolei dziecko powyżej 4. życia musi prezentować co najmniej dwie cechy raz na tydzień przez minimum miesiąc: nie więcej niż 2 wypróżnienia/tydzień, wywiad wskazujący na retencję stolca, bolesne defekacje lub zbite stolce, stolce o znacznej średnicy, obecność zbitych mas w odbytnicy, co najmniej raz na tydzień epizod popuszczania u dziecka już kontrolującego stolec, stolce zatykające muszlę klozetową. Zaparciu mogą towarzyszyć: drażliwość, zmniejszenie apetytu (często wynikające z wczesnego uczucia sytości), zachowania retencyjne (wspinanie się na palce, usztywnianie nóg, opieranie się o meble, chowanie w kącie, siadanie na pięcie mające na celu zatrzymanie wypróżnienia). Wstrzymywanie stolca zwiększa objętość mas kałowych, sprzyja odwodnieniu stolca, powodując, że staje się on twardszy, co z kolei intensyfikuje ból podczas defekacji – w ten sposób dochodzi do powstania typowego zjawiska błędnego koła chorobowego. Biorąc pod uwagę przyczyny inne niż zaburzenia czynnościowe, w wywiadzie należy koniecznie uwzględnić czas wystąpienia objawów, informacje o treningu czystości, częstości i konsystencji wypróżnień (określana na podstawie tzw. bristolskiej skali twardości stolca – rycina. 1), Ryc. 1. Bristolska skala twardości stolca. 1 Stolce kulkowate, oddawane z trudnością 2 Stolec o kształcie kiełbaski, ale złożony z licznych połączonych ze sobą kulek 3 Stolec o kształcie kiełbaski, z licznymi pęknięciami na powierzchni 4 Stolec o kształcie kiełbaski, miękki i gładki 5 Miękkie kleksowate stolce o zarysowanych krawędziach 6 Kłaczkowate stolce o wystrzępionych krawędziach, papkowatej konsystencji 7 Stolec wodnisty bolesność lub krwawienie w czasie wypróżnień, współwystępowanie z bólem brzucha lub nietrzymaniem stolca, zachowania retencyjne, zmianę łaknienia, wymioty, nudności, utratę masy ciała. Wystąpienie objawów zaparcia u noworodków powinna nas skłonić do diagnostyki w kierunku choroby Hirschsprunga, szczególne gdy doszło do opóźnionego oddania smółki – powyżej 48 godz. od urodzenia. W badaniu przedmiotowym należy skupić się na parametrach rozwoju fizycznego, badaniu jamy brzusznej (napięcie mięśni powłok brzusznych, obecność wyczuwalnych palpacyjnie mas kałowych, wzdęcie brzucha), okolicy okołoodbytowej (położenie odbytu, zabrudzenie okolicy odbytu stolcem, rumień, szczeliny odbytu) oraz okolicy krzyżowo-guzicznej. Patogeneza rozwoju zaparcia nawykowego Do pierwszego epizodu zaparcia u dziecka dochodzi z banalnych często przyczyn, takich jak gorączka, odwodnienie, błędy dietetyczne, stres (przedszkole, szkoła, stresująca sytuacja domowa, przyjście na świat rodzeństwa). Wydalenie twardego, wysuszonego, często dużych rozmiarów stolca wymaga wysiłku i najczęściej jest bolesne. Lęk przed kolejną bolesną defekacją powoduje wstrzymywanie stolca, co prowadzi do jego odwodnienia, zwiększenia twardości i kolejnego bolesnego wypróżnienia, co wzmaga jedynie patologiczny mechanizm dalszego wstrzymywania defekacji. Naszą, lekarską rolą jest szybka interwencja terapeutyczna zapobiegająca pogłębianiu się tego mechanizmu. Na skutek wydalania twardego stolca o dużej objętości może dojść do pękania śluzówki kanału odbytu i powstawania szczelin odbytu. Głównym objawem występowania szczeliny jest obecność świeżej, pokrywającej stolec cienkimi stróżkami krwi lub krwi na papierze toaletowym. Naturalną reakcją dziecka na bolesne wypróżnienie jest wykształcenie mechanizmów zapobiegających defekacji – tzw. zachowań retencyjnych. Rodzice często opisują charakterystyczne zmiany w zachowaniu dziecka: wspinanie się na palce, usztywnianie nóg, opieranie się o meble, chowanie w kącie, siadanie na pięcie pozwalających wstrzymać wypróżnienie. Kolejną konsekwencją przewlekle nieleczonego lub źle leczonego zaparcia (np. zbyt małymi, tzw. bezpiecznymi dawkami, zbyt krótkiego leczenia) są epizody brudzenia bielizny stolcem. Jest to wynik zmniejszenia napięcia zwieraczy odbytu (wewnętrznego i zewnętrznego) na skutek wypróżnień stolcem o znacznej objętości, zalegania fermentujących mas kałowych i „obmywania” kamieni kałowych płynnym stolcem. Do epizodu brudzenia dochodzi najczęściej podczas snu, oddawania gazów, sytuacji związanych ze zwiększeniem ciśnienia w obrębie jamy brzusznej (kaszel, kichanie, śmiech, zabawa). Na to wszystko nakładają się czynniki psychiczne, głównie podświadoma chęć manipulowania rodzicami i otoczeniem – oddawanie stolca staje się powoli centrum zainteresowania całej bliższej i dalszej rodziny, często prowadząc do licznych frustracji u najbliższych, przekładanych na dziecko, a to z kolei może nasilać zaparcie. Zapobieganie zaparciu Zastosowanie poniższych zasad pozwala w wielu przypadkach zapobiec rozwojowi zaparcia, ale tego efektu nie gwarantuje. Nie rozpoczynać zbyt wcześnie i zbyt ostro treningu czystości u dzieci. Ustalić przyczynę stresu i spróbować go zminimalizować (korzystna bywa pomoc doświadczonego psychologa klinicznego). Zwiększyć ilość wypijanych płynów (nie słodkich!). Zintensyfikować ruch lub wręcz zacząć się ruszać. Zapewnić komfort defekacji (wygodna, ciepła, czysta toaleta, brak pośpiechu). Nie wstrzymywać odruchu oddawania stolca. Stosować trening defekacji, czyli próby oddania stolca w najkorzystniejszych warunkach (bez pośpiechu, choć często niestety wykorzystanie naturalnego odruchu występującego po śniadaniu, ze względu na poranne zajęcia – przedszkole, szkoła, praca – bywa trudne). U dzieci po 3.–4. korzystne bywa stosowanie nagród za skuteczną defekację. Zmiana diety (dieta normoresztkowa, a nie bogato- resztkowa!). Wszystkie te metody muszą być stosowane konsekwentnie i długoterminowo. Leczenie zaparcia Najważniejsze są szybkość, konsekwencja i długotrwałość postępowania. Doraźne gaszenie pożarów w postaci podawania czopków, lewatyw kończy się niepowodzeniem i utrwalaniem wtórnych zmian w jelitach i psychice. Szczególnie istotne jest to u dzieci małych, między 2. i 4. kiedy komponenta psychiczna zaparcia jest zwykle ogromna, a możliwości wytłumaczenia dziecku problemu znikome. W przypadku kilkudniowej retencji stolca pierwszym etapem leczenia jest oczyszczenie jelita z zalegających mas kałowych. Według aktualnych wytycznych uważa się, iż może się to odbyć za pomocą doustnej podaży leków osmotycznie czynnych, preferowanych ostatnio makrogoli w dawce 1–1,5 g/kg godz. przez 3–6 dni. Z praktyki klinicznej wynika jednak, że najszybszym i najskuteczniejszym sposobem pozbycia się „zalegania” jest wykonanie wlewki doodbytniczej – tzw. lewatywy z soli fizjologicznej, soli fizjologicznej z dodatkiem parafiny lub gotową wlewką fosforanową. Wlewki fosforanowe zalecane są dopiero powyżej 1. ich objętość może wynosić do 6 ml/kg na dawkę (w zależności od preparatu), maksymalnie dwa razy dziennie. Wlewki należy stosować do uzyskania oczyszczenia jelita z zalegających mas kałowych. W przypadkach opornych na usunięcie mas kałowych (zwykle tzw. kamieni kałowych) można wykorzystać tzw. ręczne wydobycie stolca, odbywające się zwykle w głębokiej sedacji. Po oczyszczeniu jelita z zalegających mas kałowych przechodzimy do kolejnego etapu (nierzadko trwającego latami), którym jest doustna podaż leków osmotycznie czynnych, np. PEG w dawce początkowej 0,4 g/kg godz. Tab. 1. Leki najczęściej stosowane w leczeniu zaparcia Leki Dawkowanie Działania niepożądane Uwagi Leki osmotyczne Makrogole (glikol polietylenowy 3350 i 4000) – leczenie oczyszczające: 1–1,5 g/kg godz. – leczenie podtrzymujące: początkowo 0,4 g/kg godz. – dobrze tolerowane; – do stosowania przewlekłego (lata); – bezelektrolitowe są bezpieczniejsze do długiego stosowania Laktuloza 1–3 ml/kg 70% laktulozy (max. 50 ml/dobę) Rzadko wzdęcie, bóle brzucha – dobrze tolerowana; przeznaczona do stosowania przewlekłego (lata) Leki czynne powierzchniowo Dokuzan sodowy 6.–12. 50–100 mg kg /24 godz. Nie stosować razem z olejami mineralnymi Leki działające poślizgowo Płynna parafina 1–3 ml/kg godz. maksymalnie 90 ml/24 godz. Nie stosować poniżej 4. ze względu na ryzyko zachłystowego zapalenia płuc; może zmniej... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 6 wydań czasopisma "Forum Pediatrii Praktycznej" Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma Dodatkowe artykuły niepublikowane w formie papierowej ...i wiele więcej! Sprawdź Zgodnie ze swoją misją, Redakcja dokłada wszelkich starań, aby dostarczać rzetelne treści medyczne poparte najnowszą wiedzą naukową. Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany artykuł został zweryfikowany przez lekarza lub bezpośrednio przez niego napisany. Taka dwustopniowa weryfikacja: dziennikarz medyczny i lekarz pozwala nam na dostarczanie treści najwyższej jakości oraz zgodnych z aktualną wiedzą medyczną. Nasze zaangażowanie w tym zakresie zostało docenione przez Stowarzyszenie Dziennikarze dla Zdrowia, które nadało Redakcji honorowy tytuł Wielkiego Edukatora. Sprawdzona treść ten tekst przeczytasz w 4 minuty Zaparciem nawykowym nazywamy czynnościowe, nie spowodowane żadnymi anatomicznymi zmianami chorobowymi, długotrwałe zatrzymanie stolca w wyniku słabych ruchów perystaltycznych (robaczkowych) jelita grubego, albo też nadmiernego skurczu jego warstwy mięśniowej. Dolegliwość ta objawia się sennością oraz uczuciem pełności i ucisku w jamie brzusznej. Shutterstock Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Czym są zaparcia nawykowe? Przyczyny zaparcia nawykowego Zaparcie nawykowe - objawy Rozpoznanie i leczenie zaparć nawykowych Czy można zapobiegać zaparciom nawykowym? Czym są zaparcia nawykowe? Zaparcia nawykowe (popularnie nazywane zatwardzeniem) to dolegliwość, która jest świadomym powstrzymywaniem się od oddawania stolca. Nie ma związku z żadnymi zmianami chorobowymi. Zaparcia nawykowe są problemem najczęściej dotykającym dzieci, które mimo zalegania mas kałowych unikają wypróżniania się. Jest to sytuacja bardzo niebezpieczna, ponieważ może prowadzić do kłopotów z prawidłowym trawieniem oraz powikłań w postaci rozluźnienia napięcia mięśniowego w jelicie grubym, które w konsekwencji jest w stanie pomieścić większe ilości zalegającego kału. Ponadto może dojść do zaburzeń czucia wypełnienia jelit i rozdęcia odbytnicy. Warto podkreślić, że zaparcia dotyczą zarówno mężczyzn jak i kobiet we wszystkich grupach wiekowych. Przyczyny zaparcia nawykowego Wśród czynników warunkujących zaparcia nawykowe należy wymienić: słabe funkcjonowanie warstwy mięśniowej jelit w mechanizmie zwolnienia ruchów perystaltycznych, nasilenie intensywności i czasu jej skurczów w mechanizmie wzmożonej spastyczności jelit. Zaparciom nawykowym sprzyjają duża wiotkość powłok brzusznych (osłabiona siła współpracującej przy oddawaniu kału tłoczni brzusznej), siedzący tryb pracy i życia, zatem mała ilość aktywności fizycznej, noszenie ciasno opasającej jamę brzuszną odzieży, przyjmowane leki - zaparcia są często działaniem niepożądanym wynikającym ze stosowania leków, zwłaszcza środków przeciwbólowych oraz przeciwdepresyjnych. Również nadużywanie środków przeczyszczających wpływa na powstawanie zaparć nawykowych, spożywanie drobnoziarnistych i zawierających zerowe ilości błonnika pokarmów w sposób nieregularny, ociężałość, apatia, neurastenia, ciąża - to stan, w którym bardzo często pojawiają się zaparcia, wzmożone napięcie nerwowe układu autonomicznego, na skutek oddziaływania dużej ilości bodźców stresowych. W przebiegu nawykowego zaparcia masy kałowe zalegają długotrwale szczególnie w jelicie grubym. Zaparcia nawykowe u dzieci często pojawiają się na skutek strachu przed wypróżnieniem. Ma to miejsce zwłaszcza podczas nauki siadania na nocnik czy ubikacji, przed rozpoczęciem uczęszczania do przedszkola i szkoły. Ponadto konflikty w rodzinie, problemy emocjonalne lub rozwód rodziców - wpływa na występowanie zaparć u dzieci. Przyczyny bólu występującego przy oddawaniu stolca: żylaki i szczeliny odbytu, zakażenie paciorkowcami i grzybami okolicy odbytu, uszkodzenie lub pęknięcie śluzówki odbytu na skutek oddania zbyt dużego stolca. Zaparcie nawykowe - objawy Osoby, u których występują przewlekłe zaparcia są zazwyczaj ociężałe, czasami senne, skarżą się dość często na tzw. tępe bóle głowy oraz uczucie rozlanego ucisku i pełności w jamie brzusznej. Ponadto oddawane przez te osoby stolce są suche, zbite, zazwyczaj silnie cuchnące, z domieszką śluzu, zwykle o wyglądzie kału bobkowego (owczego), ciemnobrązowe. Pogłębione na skutek nadmiernego obkurczenia warstwy mięśniowej tzw. wypuklenia jelita grubego powodują odczuwane bóle i opisane zaparcie. Rozpoznanie i leczenie zaparć nawykowych Rozpoznania nawykowego zaparcia można dokonać tylko po dokładnym przebadaniu przewodu pokarmowego chorego oraz wykluczeniu wszelkich innych jego przyczyn. Leczenie zaparć nawykowych jest zazwyczaj trudne i długotrwałe, wymaga uregulowania trybu życia. Podczas leczenia tej dolegliwości choremu podaje się preparaty, które mają za zadanie ułatwić wypróżnianie się i zmiękczać stolec. Najczęściej przepisywana jest laktuloza, np. Normalac, Duphalac czy Forlax. Minimalna dawka to 1-3 ml na każdy kilogram masy ciała dziecka. Nie zawsze przyjmowane preparaty dają oczekiwane korzyści. Powodem do niepokoju powinna być sytuacja, w której mimo podawania leków przeczyszczających nadal utrzymuje się zatwardzenie. Wówczas konieczne jest skonsultowanie się z lekarzem i przeprowadzenie dodatkowych badań. Jeśli masz problem z zaparciami, zacznij pić Herbatkę polecaną przy zaparciach EKO, którą kupisz na Medonet Market. Polecamy też Płyn na zaparcia Dicopeg Liquid dostępny w opakowaniu zawierającym 10 saszetek. Leczenie zaparć nawykowych u dzieci wymaga zachęcania dziecka do oddawania stolca, należy je wspierać i starać się zmienić jego podejście do tej czynności. Można na przykład wynagradzać malucha, gdy zrobi kupę. Dzięki temu po upływie czasu czynność ta przestanie kojarzyć się z czymś nieprzyjemnym. WAŻNE: nie należy pobudzać oddawania stolca poprzez wkładanie do odbytu dziecka termometru lub palca! Może to doprowadzić do uzależnienia dziecka od takiej "pomocy" i zaburzyć prawidłowy wzorzec defekacji. Dziecko powinno nabyć umiejętność samodzielnego wypróżniania się. Domowe sposoby walki z zaparciami nawykowymi Odpowiednia dieta nie tylko przeciwdziała powstawaniu zaparć, ale również zapobiega ich wystąpieniu. Zatem w skutecznej walce z zaparciami pomocne jest wdrożenie do codziennej diety poniższych produktów: śliwki (najlepiej suszone), kawa, daktyle i rodzynki - są produktami, które wpływają przyspieszająco na perystaltykę jelit; herbaty i napary przygotowane na bazie, np. mniszka lekarskiego - działają przeczyszczająco w sposób łagodny; mięta, melisa, kminek i rumianek; płyny - korzystne działanie ma wypijanie około dwóch litrów dziennie niesłodzonych i niegazowanych napojów; szklanka ciepłej wody na czczo; produkty zawierające dużą ilość błonnika - zwiększają objętość mas kałowych, co przyspiesza ich wydalanie; dużą ilość błonnika można znaleźć w warzywach, owocach oraz ziarnach zbóż; jabłka - przyspieszają perystaltykę jelit i stanowią bogate źródło błonnika; kiszona kapusta - oprócz przyspieszenia perystaltyki jelit działa przeczyszczająco; siemię lniane - przyspiesza perystaltykę jelit. Aby pozbyć się zaparć i wzdęć, warto stosować Harmonix 500 ml - naturalny suplement diety wspomagający pracę układu trawiennego, który składa się z ekstraktów 10 ziół i soku z aronii. Receptura produktu powstała w oparciu o wiedzę zakonnika i fizjoterapeuty Ojca Klimuszko. Polecamy również naturalny Olej z krokosza Bioherba dostępny w butelkach o pojemności 250 ml. Czy można zapobiegać zaparciom nawykowym? W profilaktyce zaparć nawykowych ważne jest: ograniczenie lub łagodzenie wszelkich stresów i napięć, które prowadzą do nadmiernej kurczliwości błony mięśniowej jelit, regularne poddawanie się zabiegom wzmacniającym w sposób naturalny układ nerwowy (np. kąpiele, natryski zimne, nacieranie, letnie kąpiele, masaże jamy brzusznej) oraz odpowiednio ukierunkowanej psychoterapii (leczenie rehabilitacyjne), spożywanie pokarmów o stałych porach dnia, aby wykształcić odruchy warunkowe regularnej pracy przewodu pokarmowego i tym samym regularnych wypróżnień, pamiętanie o regularnym oddawaniu kału nawet wtedy, gdy na początku nie ma się odczucia żadnego parcia ani potrzeby jego oddania, wdrożenie do codziennej diety dużych ilości drażniącego jelita błonnika (np. jarzyn, owoców, chleba razowego, kaszy gryczanej, fasolki szparagowej), prowokowanie oddawania stolca naturalnymi sposobami, jak np. picie szklanki przegotowanej wody rano na czczo, picie rano na czczo szklanki wody przegotowanej z rozpuszczonymi w niej poprzedniego dnia 2-3 łyżeczkami miodu, picie kompotu z rozgotowanych lub rozmoczonych śliwek suszonych, spożywanie w ciągu dnia 2-3 łyżeczek nie rozmoczonych nasion siemienia lnianego. Jeśli konieczna jest pomoc w pozbyciu się masy kałowej, można skorzystać z Gruszki do zaparć, którą w bezpieczny i wygodny sposób zamówisz na Medonet Market. Czytaj także: Zaparcia Treści z serwisu mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie. Źródła Domowy Poradnik Medyczny, PZWL zaparcie nawykowe choroby układu pokarmowego Zaparcia u niemowlaków Zaparcia u niemowląt domowe sposoby na zaparcia stolec Czy siemię lniane na zaparcia to dobry sposób? Czy siemię lniane warto stosować na zaparcia? Czy w ten sposób można ułatwić wypróżnianie? Czy można się pozbyć zaparć? Jaka może być przyczyna zaparć? Jakie... Lek. Paweł Żmuda-Trzebiatowski Nawykowe drzemki związane z wyższym ryzykiem cukrzycy typu 2 Starsze osoby, które nawykowo drzemią w ciągu dnia, mają podwyższone ryzyko zachorowania na cukrzycę typu 2 - wykazały badania chińsko-brytyjskie. Informację na... Zaparcia - przyczyny, leczenie i domowe sposoby na zaparcia Zaparcia występują wtedy gdy przez dłuższy czas treść jelitowa pozostaje w obrębie przewodu pokarmowego. Za prawidłowe uważa się oddawanie jednego stolca raz... Kazimierz Janicki Zatwardzenie - rodzaje, objawy, leczenie, domowe sposoby. Zatwardzenie w ciąży Zatwardzenie, nazywane również zaparciem, jest dolegliwością, która w niektórych przypadkach może wywoływać duży dyskomfort. To utrudnione oddawanie stolca... Piotr Cieciuch Makrogole - pomoc w walce z zaparciami. Działanie, wskazania i przeciwwskazania do stosowania Makrogole to polimery, które pomagają zatrzymać wodę w organizmie. Stosuje się je u dorosłych i dzieci powyżej 8 roku życia, kiedy występują długotrwałe zaparcia.... Anna Krzpiet Eziclen - zastosowanie, środki ostrożności Jaki skład ma Eziclen i jakie jest jego dokładne zastosowanie? Czy istnieją przeciwwskazania do zastosowania preparatu? Eziclen jest to osmotycznym lekiem... Magdalena Wawszczak | Onet. Zaparcia u niemowlaków – problem zdrowych i chorych dzieci Zaparcia u niemowlaków występują, gdy oddawanie stolca jest bolesne i sporadyczne (rzadziej niż dwukrotnie w tygodniu), a sama kupka jest twarda. Jest to problem... Czym są zaparcia nawykowe Kontynuacją ostatniego tematu (KLIK), dotyczącego zaparć u dzieci, jest temat znany wielu rodzicom czyli zaparcia nawykowe. Biorą się one głównie z tego iż nieprawidłowa dieta, unikanie wypróżnień na poczet aktualnej, atrakcyjnej zabawy lub wcześniej opisane choroby, powodują bolesne wypróżnienia. Zaparcia nawykowe mogą pojawić się też w chwili gdy oduczamy dziecko załatwiania się do pieluchy lub gdy występuje konieczność udania się za potrzebą do „obcej” w oczach dziecka, ubikacji czyli na przykład w przedszkolu. Prowadzi to do nieregularności wypróżniania oraz przetrzymywaniu masy kałowej przez dziecko. Takie zachowania z są przyczyną dalszych problemów. Jakich? Ponieważ u dziecka zapisuje się informacja iż wizyta w toalecie jest bolesna, chce jak najrzadziej tam chodzić co z kolei powoduje pogłębienie się problemu i wystąpienie tak zwanych zaparć nawykowych. Stan taki może trwać tygodniami lub też nawet miesiącami, jednak każdy rodzic powinien zwrócić szczególną uwagę, czy jego pociecha nie boryka się z tym problemem. O ile problem zaparć czy zatwardzenia u dzieci, związany jest ze złą dieta o tyle zaparcia nawykowe, już niestety mają swoje początki w psychice dziecka. Jak już wspomniałam dzieje się powodu bólu odczuwalnego podczas wypróżniania czy też lęku przez pozbyciem się pieluchy. Niezależnie od tego jaki był powód wystąpienia zaparć nawykowych, efekty są zawsze takie same. Konsekwencja zaparć nawykowych są bóle brzucha, uczucie ociężałości (gromadzenie się masy kałowej przez długi okres czasu), zmęczenie, złość, drażliwość. Ponieważ jelito grube i psychika dziecka, bardzo szybko przyzwyczajają się do nie oddawania stolca, zaparcia nawykowe jak sama nazwa wskazuje, w szybkim tempie, stają się codziennością. Co do pierwszego aspektu, jelito grube spowalnia i rozleniwia swoje ruchy. Staje się też mniej czułe na stolec w nim zalegający, co powoduje że pomimo tego iż jest już przepełnione, dziecko nie będzie odczuwało tego w brzuchu. Niestety stan taki nie może trwać wiecznie, więc kiedy już dojdzie do takiej „konieczności”, oddawanie stolca jest bardzo bolesne, często towarzyszy mu dziwny, ciemnobrązowy śluz. Tutaj oczywiście pomocna będzie dieta, bogata w składniki które poprawią perystaltykę jelit. Co do drugiego aspektu, czyli psychicznej niechęci do wypróżniania, skutki mogą być bardziej rozłożone w czasie. Najważniejszym jednak jest rozmowa z dzieckiem i próba zrozumienia jego problemu. Zmiana nawyków dotyczących kwestii wypróżnienia to pierwszy krok, jednak gdy dziecko jest przekonane o bólu który im towarzyszy lub też z jakichkolwiek powodów, boi się „zdjęcia pieluchy”, czyli kolejnego kroku w bardziej „dorosłe” życie, często potrzebna jest interwencja psychologa który pomoże rodzicom w rozwiązaniu problemu. Pamiętajmy jednak aby w żadnym przypadku, nie podejmować zbyt pochopnych decyzji i zanim skierujemy maluszka do jakiegokolwiek specjalisty, należy upewnić się że sytuacja ta rzeczywiście jest tym, czym nam się wydaje. Rodzicie w kwestii swoich milusińskich, często wyolbrzymiają problem i niepotrzebnie narażają dzieci na kolejny stres, związany z badaniami. Dlatego istotnym jest obserwowanie swojego dziecka i podejmowanie takich kroków które dopasowane są do danego problemu. Autor: Marta Koniszewska Źródła: "Podstawy naukowe żywienia w szpitalach” -wydanie IŻiŻ rok 2001, "Praktyczny podręcznik dietetyki’’– wydanie IŻiŻ Pediatr Med Rodz 2014, p. 55–60 http: //www. czytelniamedyczna. pl/635,biegunki-i-zaparcia. html Zaparcia nawykowe u dzieci to częsta przypadłość. Dziecko tygodniami, a nawet miesiącami, potrafi unikać wizyty w toalecie, czego konsekwencją są poważne problemy zdrowotne. A utrwalony nawyk wstrzymywania kału często przechodzi w stan przewlekły. Dlatego bardzo ważne jest podjęcie odpowiedniego leczenia. Jakie są najczęstsze przyczyny i objawy zatwardzenia nawykowego u dzieci? Jak przebiega leczenie nawykowego zaparcia u dzieci? Zaparcia nawykowe u dzieci Spis treściZaparcia nawykowe u dzieci - przyczynyZaparcia nawykowe u dzieci - objawyZaparcia nawykowe u dzieci - leczenieZaparcia nawykowe u dzieci - zapobieganie Zaparcia nawykowe u dzieci to typowy przykład zaparcia psychogennego. Dziecko świadomie unika wypróżnienia, przez co dochodzi do rozluźnienia napięcia mięśniowego w jelicie grubym, co powoduje, że jest ono w stanie pomieścić większe ilości zalegającego kału. Efektem jest zmniejszenie czucia wypełnienia jelita. Dodatkowo jelito wchłania wodę, w związku z czym zalegający stolec zagęszcza się i z biegiem czasu tworzy coraz twardszą masę. Im dłużej taka sytuacja ma miejsce, tym bardziej bolesne staje się oddawanie kału przez dziecko. Zaparcia nawykowe u dzieci - przyczyny Zaparcia u dzieci to najczęściej schorzenie o podłożu psychicznym. Dzieci świadomie nie oddają stolca z różnych powodów: strach przed bólem, który towarzyszy wypróżnianiu wstyd lub obrzydzenie niechęć do załatwiać się poza domem (np. w szkolnych toaletach) Jednak u dzieci zaparcia nawykowe najczęściej są spowodowane wzmożonym, w następstwie nadmiaru stresów i bodźców, stanem napięcia nerwowego. W związku z tym zatwardzenie u dziecka może pojawić się przed ważnymi dla niego wydarzeniami, np. przed rozpoczęciem nauki w nowej szkole, w której samo będzie korzystało z toalety, a u młodszych dzieci np. przed nauką korzystania z nocnika. Przyczyną mogą być również problemy emocjonalne (np. konflikty w rodzinie). Wówczas oprócz leczenia zaparcia, może okazać się konieczna stała opieka psychologa, a nawet psychiatry dziecięcego. Zaparcia nawykowe u dzieci - objawy Objawem charakterystycznym są stolce suche, zbite, zazwyczaj silnie cuchnące, z domieszką śluzu, zwykle o wyglądzie kału bobkowego, ciemnobrązowe lub czarne. Dzieci cierpiące na zaparcia nawykowe, mogą skarżyć się na: ociężałość, senność, bóle głowy uczucie rozlanego ucisku i pełności w jamie brzusznej. Zaparcia nawykowe u dzieci - leczenie Jak leczyć zaparcia nawykowe u dzieci? Należy udać się do lekarza pediatry, który zazwyczaj przepisuje środki zmiękczające stolec i ułatwiające wypróżnianie. Najpopularniejsze leki tego typu to te na bazie substancji czynnej laktulozy - która nie wchłania się z przewodu pokarmowego, tylko dopiero w okrężnicy jest rozkładana przez bakterie jelitowe. Warto też stosować czopki ułatwiające wypróżnianie, które nie przechodzą przez przewód pokarmowy. Problem zaparć jest rozwiązywany w dolnym odcinku przewodu pokarmowego, w odbytnicy, dzięki temu dochodzi do niego fizjologicznie. Warto także skonsultować się z psychologiem, który pomoże ustalić przyczynę zaparć oraz zaproponuje odpowiednią psychoterapię. Można rozważyć także konsultację z dietetykiem, który opracuje odpowiednią (przyśpieszającą przemianę materii) dietę dla dziecka. W skrajnych przypadkach konieczna może być hospitalizacja, w celu oczyszczenia jelita grubego z zalegających mas kałowych oraz wdrożenie diety i leczenia farmakologicznego (trwającego nawet do 6 miesięcy). Porozmawiaj z dzieckiem! Ważnym elementem leczenia jest rozmowa z dzieckiem, podczas której należy uświadomić mu, że wypróżnianie się jest czymś zupełnie normalnym. Warto wytłumaczyć (najlepiej na rysunkach), czym jest kupa i jak przebiega proces wypróżniania. Można także uświadomić i oswoić dziecko z toaletą poprzez zabawę, np. w dom, gdzie lalki korzystają z toalety. Można także pobawić się w przewijanie niemowlęcia (na rynku są dostępne lalki, które nie tylko sikają). Pamiętaj, aby takie rozmowy przeprowadzać z dzieckiem w pewnych ostępach czasu, aby nie czuło się "przytłoczone" tematem. Zaparcia nawykowe u dzieci - zapobieganie 1. Dziecko powinno unikać stresów i napięć, które wyzwalają nadmierną kurczliwość błony mięśniowej jelit. 2. Możesz zastosować u dziecka zabiegi wzmacniające w sposób naturalny jego układ nerwowy (np. letnie kąpiele, masaże jamy brzusznej). 3. Pilnuj, by dziecko przyjmowało posiłki o ściśle określonych (stale tych samych) porach dnia. W ten sposób wykształcą się odruchy warunkowe regularnej pracy przewodu pokarmowego, a co za tym idzie - pojawią się regularne wypróżnienia. 4. Delikatnie namów dziecko, by rano (wtedy jelita pracują najlepiej) usiadło na toalecie lub nocniku, nawet wtedy, gdy nie odczuwa żadnego parcia i potrzeby wypróżnienia. 5. Uwzględnij w sposobie odżywiania się dziecka duże ilości drażniącego jelita błonnika (np. jarzyn, owoców, chleba razowego, kaszy gryczanej, fasolki szparagowej). 7. Nigdy nie zwracaj dziecku uwagi i nie komentuj, że znów nie zrobiło kupki. W zamian możesz chwalić dziecko po każdej udanej wizycie w toalecie. Możesz także wprowadzić system motywacyjny, np. za każdą zrobioną kupę dziecko dostanie naklejkę z ulubioną postacią z bajki lub inną nagrodę. 8. Możesz także załatwiać swoje potrzeby razem z dzieckiem (mama siedzi na sedesie, a dziecko obok na nocniku). Wtedy wizyta w łazience nie kojarzy się dziecku źle. Pytanie nadesłane do redakcji Jakie są aktualne zalecenia dotyczące leczenia odblokowującego oraz podtrzymującego zaparcia czynnościowego u dzieci? Jak długo kontynuować leczenie podtrzymujące i co zrobić w przypadku nawracania dolegliwości przy próbie jego przerwania? Odpowiedź Według opinii ekspertów i najnowszych wytycznych European Society for Paediatric Gastroenterology, Hepatology and Nutrition (ESPGHAN) i North American Society for Pediatric Gastroenterology, Hepatology and Nutrition (NASPGHAN), dotyczących postępowania u dzieci i niemowląt z zaparciem czynnościowym, lekami pierwszego wyboru w leczeniu zaparcia są makrogole (tj. PEG 3350 [Dicopeg Junior, Xenna Balance Junior] i PEG 4000 [Forlax, MacroBalans, Olopeg]). Dowody i przesłanki naukowe wskazują, że preparaty makrogoli są skuteczniejsze niż inne dostępne na rynku środki farmakologiczne, tj. laktuloza, parafina płynna lub sól gorzka. Leczenie obejmuje dwie fazy (p. tab.): pierwsza – odblokowanie jelita z zalegających mas kałowych; w tym celu można stosować makrogole w dużej dawce (preferowane z uwagi na brak konieczności wykonywania manipulacji w okolicy odbytu; dzieci źle współpracują z powodu bolesnych defekacji w ostrej fazie zaparcia) lub wlewki doodbytnicze (zwykle rezerwowane dla dzieci, które nie zareagowały na leczenie makrogolami lub odpowiedź na nie była niezadowalająca) druga – kilkutygodniowe leczenie podtrzymujące, którego celem jest przywrócenie prawidłowego, regularnego rytmu wypróżnień – w tej fazie lekami pierwszego wyboru są obecnie makrogole. Jeżeli leczenie przeczyszczające jest nieskuteczne, należy rozważyć wykluczenie z diety białek mleka krowiego przez 2–4 tygodni (p. pyt. Czy zaparcie u niemowlęcia stanowi wskazanie do eliminacji białek mleka krowiego z diety?). Niestety brakuje badań określających czas trwania skutecznej terapii podtrzymującej. Według opinii ekspertów leczenie podtrzymujące należy kontynuować co najmniej 2 miesiące. Dodatkowo co najmniej miesiąc przed odstawieniem leczenia u dziecka powinny ustąpić wszystkie objawy związane z zaburzeniami rytmu wypróżnień lub wskazujące na retencję stolca (tzw. zachowania retencyjne, np. chodzenie na palcach, kucanie, zaciskanie nóg przed próbą wypróżnienia). Bardzo ważne jest stopniowe odstawianie leczenia (np. zmniejszanie dawki leku o 25–50% tygodniowo) i obserwacja zachowania dziecka. Zbyt gwałtowne przerwanie leczenia skutkuje często szybkim nawrotem objawów i dolegliwości. U małych dzieci korzystających z toalety (zwykle >4. rż.) próbę odstawienia leczenia można podjąć, gdy uda się osiągnąć cele ustalone w „treningu czystości”, czyli świadome, samodzielne wypróżnianie się. Piśmiennictwo Tabbers DiLorenzo C., Berger Faure C., Langendam Nurko S., Staiano A., Vandenplas Y., Benninga European Society for Pediatric Gastroenterology, Hepatology and Nutrition; North American Society for Pediatric Gastroenterology: Evaluation and treatment of functional constipation in infants and children: evidence-based recommendations from ESPGHAN and NASPGHAN. J. Pediatr. Gastroenterol. Nutr., 2014; 58 (2): 258–274 Benninga Nurko S., Faure C. i wsp.: Childhood functional gastrointestinal disorders: neonate/toddler. Gastroenterology, 2016; 150: 1443–1455 [p. MP-Ped. 6/2016: 29–31] i/lub Hyams Di Lorenzo C., Saps M. i wsp.: Childhood functional gastrointestinal disorders: child/adolescent. Gastroenterology, 2016; 150: 1456–1468

zaparcia nawykowe u dzieci forum